समारोप
रोज पहाटे ठरलेली देवळाभोवती एक फेरी....
भक्ती आणि प्रार्थना जुनीच ... ना इच्छाही नवी कोरी.
वर्षानुवर्षे त्यांची एकमेकींना निष्ठावंत साथ.
कुरकुरणाऱ्या वहाणेचा फडफडणारा तुटका बंद...
पारिजातका शेजारून जाताना आपोआप होणारी चाल मंद ...
परतताना कोवळ्या उन्हाची उबदार माया पाठीवरती ..
आणि डोळ्यांमधली ओळखीची स्मित-हास्ये अवती भवती...
घराभोवती पसरलेल्या अस्तित्वाच्या खाणा-खुणा ..
रंग-स्पर्श-गंध आणि बंध सुद्धा मऊ, जुना....
कोपऱ्यातल्या कुंडीतली नाजुकशी तुळशी बाई ...
कठड्यावरचे दाणे खाऊन उडून जायची चिमणीची घाई....
भिंतीवरचं चौकटी मधलं कृष्ण धवल छायाचित्र ...
पिवळसर दुमडल्या काठांची जुनी पुराणी काही पत्रं ...
ठसक्यासाठी कपाटावरती खडीसाखरेची एक पुडी...
कपाटामध्ये जीवे जपलेली एक हिरवी रेशीम-घडी.
तिन्ही सांजेला दरवळणारा उदबत्तीचा मंद वास..
दुपारच्यातलेच काढून ठेवलेले रात्रीसाठी चे दोन घास.
थरथरणारी ज्योत मग राती, एकच मागणे मागत राही....
एकांताच्या सोहळ्याची निजेमधेच सांगता व्हावी...
जुई
