धक्का

 
एकमेकांना भेटायचा आग्रह कधी आपल्याला करावा लागला नाही 
ठरलेल्या ठिकाणी आपण दोघंही यायचो … 
तू माझ्याआधी म्हणजे वेळेत यायचास 
आणि मी तुझ्याआधी … म्हणजे वेळेत निघायचे 
दरम्यान नेहेमी मीच भरभरून बोलत राहायचे  
छोट्या मोठ्या गोष्टींचं पाल्हाळ लावत बसायचे 
तुला त्याचा कधीच कंटाळा यायचा नाही 

कधी मी खुशीत असले कि तू ही माझ्याबरोबर मन-मोकळं हसायचास 
कधी उदास असले तर शांतपणे हातावर आश्वासक हात ठेवायचास 
दंगा करणे, चिडवणे, चेष्टा करणे किंवा बिनधास्त मनात येईल ते सांगून टाकणे 
या सगळ्याची जबाबदारीसुद्धा माझ्यावरच असायची 
तू आपणहून फारसं कधी काही बोलायचा नाहीस 
आणि तुला बोलतं करून स्वतः शांतपणे ऐकावं असं मलाही कधी वाटायचं नाही 
मला वाटायचं कि तू मला पुरतं ओळखणारा, मला समजून घेणारा आहेस 
तशीच मी हि तुला ओळखून आहे. 
बहुदा मला ठाम विश्वासच होता 
कि, जर काही बोललास तर मला कळला असतास तेवढाच न बोलताही कळलाच आहेस 

आज सकाळी मात्र माझं बोलणं मध्येच तोडून तू मला अचानक विचारलंस की "आता असं ठरवून, तास- दोन तास उशिरा येउन, घाईघाईत भेटून, अशी नॉन stop बडबड करून घड्याळाच्या धाकानी मधेच निघून जाण्यापेक्षा … 
निवांतपणे घरीच का येत नाहीस ? कायमची ? मग आरामात बसून रोज माझं डोकं खा …. कसं?"
डोळे मिचकावून हसलास आणि 'विचार करून सांग मला' असं म्हणून 
मला तिथेच एकटीला, गोंधळलेल्या अवस्थेत सोडून, वेळेत… म्हणजे माझ्या आधी निघून गेलास 
तू इतक्या साळसूद पणे मला असं काही इतक्यात विचारशील असं वाटलंच नव्हतं. 

तुझ्या त्या नितळ डोळ्यांमागे अश्या अदृश्य खट्याळ गुहा असतील अशी शंकाही कधी आली नव्हती
तुला मी पुरतं ओळखलं आहे ह्या माझ्या विश्वासाला असा धक्का बसला असला तरी 
त्या धक्क्यामुळे मी तुझ्या प्रेमात अजूनच जोरात पडले असं वाटतंय 
आता पडल्यामुळे झालेल्या जखमा तूच भरून काढू शकतोस म्हणून मला तुझ्या घरी यावंच लागणार !!

- जुई